„Na świadka w sprawie o rozwód powołałam moją szwagierkę. Szwagierka nie jest zadowolona z tego faktu i odgraża się, że nie będzie zeznawała. Czy ma ona prawo odmówić składania zeznań?”

Zgodnie z art. 261 § 1 k.p.c., nikt nie ma prawa odmówić zeznań w charakterze świadka, z wyjątkiem małżonków stron, ich wstępnych, zstępnych i rodzeństwa oraz powinowatych w tej samej linii lub stopniu, jak również osób pozostających ze stronami w stosunku przysposobienia. Prawo odmowy zeznań trwa po ustaniu małżeństwa lub rozwiązaniu stosunku przysposobienia. Jednakże odmowa zeznań nie jest dopuszczalna w sprawach o prawa stanu, z wyjątkiem spraw o rozwód.

W myśl zaś § 2 w/w przepisu, świadek może odmówić odpowiedzi na zadane mu pytanie, jeżeli zeznanie mogłoby narazić jego lub jego bliskich, wymienionych w paragrafie wyżej, na odpowiedzialność karną, hańbę lub dotkliwą i bezpośrednią szkodę majątkową albo jeżeli zeznanie miałoby być połączone z pogwałceniem istotnej tajemnicy zawodowej. Duchowny może odmówić zeznań co do faktów powierzonych mu na spowiedzi.

Wyżej wymieniony przepis szczegółowo określił, kto i kiedy może odmówić składania zeznań, ponieważ nie każdy musi wiedzieć kim jest wstępny a kim zstępny wyjaśnię, że prawo do odmowy przysługuje: małżonkom, rodzicom, dziadkom, dzieciom, wnukom i powinowatym, czyli np. szwagierce i szwagrowi. Okoliczności zaś w których można uchylić się od odpowiedzi tłumaczyć nie trzeba, gdyż precyzyjnie zostało to określone w § 2 omawianego przepisu.

Osoba, która dostała wezwanie do stawienia się w sądzie, na rozprawie w charakterze świadka winna przeanalizować co wie w danej sprawie, co może powiedzieć i na jakie pytania nie powinna odpowiadać, aby nie narazić swoich bliskich.