Zgodnie z art. 63 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, mąż matki może wytoczyć powództwo o zaprzeczenie ojcostwa w ciągu sześciu miesięcy od dnia, w którym dowiedział się o urodzeniu dziecka przez żonę, nie później jednak niż do osiągnięcia przez dziecko pełnoletności.

Termin wskazany w w/w przepisie jest terminem zawitym, co oznacza, że przekroczenie terminu sześciomiesięcznego pozbawia uprawnionego prawa do wytoczenia powództwa o zaprzeczenie ojcostwa. Pamiętać również należy, iż termin ten nie może być przywrócony i nie podlega przerwaniu ani przedłużeniu.

Ustawodawca przyjmując tak krótki termin kierował się przede wszystkim ochroną interesu dziecka, które ma prawo do wychowywania się w naturalnym, niekwestionowanym środowisku rodzinnym, a zapewnienie mu bezpieczeństwa jest niezbędne dla prawidłowego ukształtowania jego osobowości.

Jak to już zostało wskazane powyżej upływ sześciomiesięcznego terminu skutkuje wygaśnięciem uprawnienia męża (byłego męża) matki do wytoczenia powództwa o zaprzeczenie ojcostwa. A zatem, jeśli pozew zostanie złożony po upływie tego terminu sąd z urzędu stwierdzi jego niedochowanie i oddali powództwo!

Pamiętać również należy, że w/w termin jest ograniczony czasowo – tj. jeżeli dziecko stanie się pełnoletnie tj. ukończy lat osiemnaście lub małoletnia zawrze związek małżeński po ukończeniu lat szesnastu to uprawniony nie może wszcząć powództwa o zaprzeczenie ojcostwa. Powództwo to również jest nie dopuszczalne po śmierci dziecka.

Reasumując podkreślić należy, iż zachowanie terminu o którym mowa w art. 63 kro stanowi materialnoprawną przesłankę zaprzeczenia ojcostwa, a bieg terminu rozpoczyna się nie wcześniej niż z chwilą urodzenia się dziecka.

Podstawa prawna:

art. 62 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (tj. Dz. U. z 2017 r., poz. 682 z późn. zm.),

Komentarz do art. 62 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego pod red. J. Wiercińskiego, wyd. 1.